Op dinsdag 1 oktober was ik aanwezig op het Onderwijsdebat in Amsterdam. Een initiatief van de AOb om in gesprek te gaan over het lerarentekort in de vier grote steden. Het panel bestond uit twee leerkrachten, een directeur van een SBO-school, de Amsterdamse wethouder voor Onderwijs Marjolijn Moorman en SP-fractievoorzitter (en leerkracht Nederlands) Erik Flentge.

De sfeer in de zaal was bij tijd en wijle gespannen en intens. Van alle aanwezige personen was het overgrote deel werkzaam of werkzaam geweest in het onderwijs. Het was dan ook niet gek dat sommige uitspraken van de panelleden met applaus of juist met afkeurende geluiden werden beantwoord. Het moge duidelijk zijn: Amsterdam is het front als we het hebben over lerarentekort.

Tijdens dit debat werd eens te meer pijnlijk duidelijk hoe kritiek de huidige situatie in Amsterdam is. Er werd gesproken over een tekort van 320 leraren in Amsterdam, alleen al in het primair onderwijs! Redenen voor het ontstane tekort waren er in overvloeden: het lage salaris, de overspannen en dure woningmarkt, de bureaucratische houding van de gemeente enzovoort.

De wethouder voor Onderwijs, Armoede en Inburgering Marjolijn Moorman moest zich op sommige punten soms stevig verdedigen. Al werd in de loop van het gesprek steeds meer duidelijk dat de overige panelleden overwegend positief waren over haar prestaties als wethouder tot nu toe.

Veel aanwezige leraren gaven aan dat ze werkzaam zijn op scholen in sociaaleconomisch lage delen van Amsterdam. Het was volgens de aanwezigen personen dan ook tenenkrommend om te zien, dat juist op die scholen niet voldoende geïnvesteerd wordt in de toekomst van de kinderen. Kinderen die juist een extra zetje nodig hebben om dezelfde kansen op de arbeidsmarkt te krijgen als anderen.

Moorman gaf ook aan dat dit een van haar speerpunten is: “Ik denk dat iedereen het ermee eens is dat het onrechtvaardig is wanneer de plek waar je geboren wordt, je kansen bepaalt. Onderwijs moet de grote gelijkmaker zijn, maar is nu de plek waar ongelijkheid vaak zichtbaar wordt. Als je een sterke thuissituatie hebt, bewandel je betere wegen. Dat wil ik veranderen.”

Laten we ook een steuntje in de rug bieden aan de leerkrachten die dag-in-dag-uit aan het werk zijn met deze minderbedeelde kinderen. Juist op deze plekken moeten ervaren en kundige docenten staan, hier moet in worden geïnvesteerd. Of zoals Wethouder Moorman haar betoog beëindigde: ‘Gelijke kansen betekent ongelijk behandelen’.